Enkele dagen geleden zat ik te luisteren naar het mooie Drentse liedje “Op mijn fietsie.”
Ik moest toen met een glimlach op mijn gezicht even terug denken aan “mijn eigen fietsie” uit mijn jeugd.
Mijn grootouders kochten destijds dat fietsje voor mijn tante Lies van de familie Tebbenhof in Vlagtwedde. Ik reed toen nog op een driewielige kinderfietsje.
Toen tante Lies een paar jaar ouder was geworden kreeg zij een grotere meisjesfiets. En ik kreeg haar fietsje. Het was een meisjesfiets, maar ik heb er jaren lang plezier aan gehad. Geen afstand was mij te ver. Vooral niet als ik aan het vissen ging. En als ik met mijn fietsje in de buurt van de Veelersluis was en naar huis wilde, liet ik mij vaak trekken door de vrachtauto van bodedienst Nieman. Die reed van winkel naar winkel om goederen te bezorgen. Ik hield mij dan vast aan een ketting van de neerhangende achterklep van de vrachtauto. De vrachtauto reed nooit erg snel, omdat hij weer bij de volgende winkel moest stoppen.
Maar op zekere avond ging het grandioos mis.
Ik hield mij met mijn linker hand vast aan de ketting van de achterklep. De vrachtauto begon steeds sneller te rijden en reed de dan volgende winkel voorbij. Het voorwiel van mijn fietsje begon te slingeren en te slingeren…..
Op een gegeven moment durfde ik mij niet langer laten voorttrekken en liet de ketting los. Ik had nog nooit eerder zo’n grote snelheid met de fiets gemaakt.
Door het slingeren raakte ik met mijn fietsje in de berm van de weg. Daar hadden wegwerkers graszoden gestoken en in hopen in de berm opgestapeld. Daar liepen vaak kinderen over heen, zodat de stapels wat platgelopen waren aan de uiteinden. En ja hoor, ik kwam met een vaart recht op zo’n stapel zoden af en reed boven over de stapel heen.
En na de stapel zoden werd ik als het ware met mijn fietsje door de lucht gelanceerd en landde meters verder op het voorwiel in een droge bermsloot.
Het was niet om aan te zien. Het voorwiel was helemaal verbogen en lag plat tegen het frame. Het stuur en balhoofd waren geknikt. Het was het roemloze einde van mijn “fietsie”.